...

...

Πέμπτη 6 Νοεμβρίου 2014

Οι σχέσεις της ακροδεξιάς με το παρακράτος της δεκαετίας του '60

Της Βασιλικής Μετατρούλου

Τη μεγάλη έρευνα του, με τίτλο «9+1 σκηνές από την ιστορία της ελληνικής ακροδεξιάς που ρίχνουν φως στην άγνωστη Χρυσή Αυγή», εξέδωσε σε βιβλίο αλλά και e_book, το ερευνητικό ιστολόγιο XYZ Contagion και η Βασιλική Μετατρούλου. Το βιβλίο είναι αφιερωμένο στον Παύλο Φύσσα και τον Σαχζάτ Λουκμάν.
Η έρευνα δημοσιεύτηκε διαδικτυακά τον Οκτώβριο του 2014, σαν ελάχιστος φόρος τιμής για τη συμπλήρωση ενός χρόνου από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και με στόχο να συμβάλλει στον αντιφασιστικό αγώνα. Η έρευνα στρέφεται γύρω από τις σχέσεις της Χρυσής Αυγής με το επίσημο κράτος, τη λειτουργία της ως «φασιστικό κρατικοπαρακράτος» και τις κρυφές χρηματοδοτήσεις με τις οποίες έχει ενισχυθεί.
Σκηνή Δεύτερη: Ιούλιος 1964, ΕΚΟΦ, Εβραϊκή Συναγωγή, Παγκράτι.


Στις 4 Ιουλίου 1964, παρακρατικοί εισβάλλουν στη Βουλή μετά από προεκλογική συγκέντρωση του υποψήφιου δήμαρχου της ΕΡΕ Γεωργίου Πλυτά στην Πλατεία Κλαυθμώνος. Πρόκειται για εκείνο το επεισόδιο που έμεινε γνωστό διότι συμμετείχε σ’ αυτό και ο Ρένος Αποστολίδης, που ήταν τότε υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος με το ψηφοδέλτιο Πλυτά. Ένας από τους ακραίους ΕΚΟΦίτες ήταν ένας νεαρός φοιτητής, υψηλόβαθμο στέλεχος της ΕΚΟΦ και υπεύθυνος υποψηφίων φοιτητών (πόστο άκρως εμπιστευτικό και υπεύθυνο) με το όνομα Παναγιώτης (Τάκης) Μιχαλόλιας [7]. Ένας άλλος ήταν ο Γιώργος Βεντούρης, ακραιφνής εθνικοσοσιαλιστής-παγανιστής και αργότερα ηγέτης της ναζιστικής τάσης των φασιστών Ελλήνων φοιτητών της Ιταλίας ΕΣΕΣΙ (Εθνικός Σύνδεσμος Ελλήνων Σπουδαστών Ιταλίας) και ηγετικό στέλεχος των Ιταλών φασιστών του FUAN (Πανεπιστημιακό Μέτωπο Εθνικιστικής Δράσης, Movimento Soziale Italiano). Λίγες μέρες αργότερα, διεξάγεται η δίκη για αυτή την εισβολή παρακρατικών στη Βουλή. Επικρατεί ένταση. Σύμφωνα με την κατάθεση ενός αξιωματικού της Γενικής Ασφάλειας, η εισβολή στη Βουλή οργανώθηκε από παρακρατικές οργανώσεις, όπως ο φιλοναζιστικός «Ομιλος Εθνικής Αναγεννήσεως» σε συνεργασία με την ΕΚΟΦ. Στο ακροατήριο βρίσκονται πολλοί ΕΚΟΦίτες και παρακρατικοί για να συμπαρασταθούν στους κατηγορούμενους, μεταξύ των οποίων:
  • ο Ρένος Αποστολίδης, βεβαίως, ως κύριος κατηγορούμενος,
  • ο Παναγιώτης (Τάκης) Μιχαλόλιας, επίσης ως κατηγορούμενος,
  • ένας παρακρατικός γνωστός ως “Πεθαμένος“, τρόφιμος φυλακών και ιδιοκτήτης καμπαρέ,
  • ένα στέλεχος μιας νεοφασιστικής οργάνωσης με το όνομα “Εθνική Κοινωνική Αναγέννησις” των τεταρτοαυγουστιανών Ντασκάκη και Φαντόπουλου [8], που έβγαζε μια φασιστική εφημερίδα με τον τίτλο “Ο Αγών” (“Kampf”), με κονδύλια της ΚΥΠ και με την στήριξη του -παλιού πρωτοπαλίκαρου του Γεωργίου Γρίβα- Χίτη βουλευτή της ΕΡΕ και προσωπικού φίλου όλων των συνωμοτών χουντικών συνταγματαρχών Νίκου Φαρμάκη [8α],
  • και ο εκδότης μιας εφημερίδας “ΝέμεσιςΠ. Τριαντόπουλος, στέλεχος επί Κατοχής της προδοτικής ΕΣΠΟ και ανοιχτά γκεσταπίτης με όπλο και με γερμανική άδεια να σκοτώνει, και πρόεδρος το 1964 της “Ενώσεως Αγωνιστών Εθνικής Αντιστάσεως και Οπλαρχηγών Ελλάδος“, καταδικασμένος δύο φορές σε ισόβια δεσμά από το Ειδικό Δικαστήριο Δωσιλόγων για “εθνική αναξιότητα και συνεργασία με τον εχθρό“, αλλά πολύ γρήγορα αποφυλακισμένο [8β].
Ξεχωρίζουν, όμως, ως συμπαραστάτες στους φασίστες τραμπούκους κατηγορούμενους, τρεις πιο χαρακτηριστικές φυσιογνωμίες:
  • ο … Κωνσταντίνος Μανιαδάκης, -ναι, ο μεταξικός υπουργός “του ρετσινόλαδου”-,
  • ο πρόεδρος της ΕΚΟΦ την περίοδο 1963-1966 Στάθης Νώντας (ή “Αντώνης”),
  • και ένας νεαρός χιτλερικός, με το όνομα Λογγίνος Παξινόπουλος [9].
“Χιτλερικοί στην Ελλάδα του 1960;;;”, θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς. Ναι, βέβαια. Δεν ήταν μόνοι οι δωσίλογοι συνεργάτες των Γερμανών, -που όχι μόνο δεν καταδικάστηκαν για τις προδοτικές πράξεις τους, αλλά αντίθετα αναβαπτίστηκαν στα ιερά αντικομμουνιστικά νάματα της μεταπολεμικής εθνικοφροσύνης-, όπως οι οργανώσεις “Εθνικής Αντιστάσεως” τύπου “Αντικομμουνιστική Σταυροφορία Ελλάδος” (με αρχηγούς τους διοικητές των Ταγμάτων Ασφαλείας Πελοποννήσου επί Κατοχής Θεόδωρο Παπαδόγκωνα και Γ. Δημόπουλο),των “Εθνικοφρόνων Ελασιτών” (δήθεν Ελασιτών, ασφαλώς) και των “Συνδέσμων Αγωνιστών και Θυμάτων Εθνικής αντιστάσεως[10], τις οποίες έμαθε όλη η Ελλάδα μετά τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη. Οσο κι αν φαίνεται παράξενο, μόλις λίγα χρόνια μετά την Κατοχή, στην Ελλάδα του 1960 υπήρχαν όντως οπαδοί του Χίτλερ. Οι οργανώσεις τους είχαν ονόματα όπως “Φασιστική Οργάνωσις”, “Αρειοι”, “Κυανή Φάλαγξ”, “Εγγυηταί του Βασιλέως”, “Ελληνοκράτες”, “Εθνικόν Φως”, “Μακέλλην”, “Νεολαία Κιωνοκράνων” (;;;), “Εθνική Μαχητική Ομάς Η Μαύρη Χειρ”, αλλά και “Ναζιστική Οργάνωσις Αθηνών” (ΝΟΑ), που εμφανιζόταν ως παράρτημα της … Κου Κλουξ Κλαν, και πολλές άλλες. Μάλιστα, στις αρχές του 1963, αυτού του τύπου οι φασιστικές-παρακρατικές οργανώσεις ένιωθαν τόσο δυνατές και τόσο “κράτος εν κράτει” ώστε δεν δίστασαν να κάνουν και … συνέδριο (!!!), με τη συμμετοχή, μάλιστα, και στελεχών της ΕΚΟΦ [10α], την εβδομάδα πριν τη δολοφονία Λαμπράκη, για να ζητήσουν από το κράτος και τις υπηρεσίες περισσότερα «μέσα και υποστήριξη», διάβαζε χρήματα, εξοπλισμό και προσβάσεις στους διαδρόμους των ένοπλων και κρατικών υπαλλήλων-καθοδηγητών τους. Μόνο το γεγονός της δολοφονίας ανέκοψε αυτή τους την πορεία.

Από το περιοδικό “Δρόμοι της Ειρήνης“, τχ #66, Ιούνιος 1963, άρθρο του Κ. Ιωάννου με τίτλο “Σφηκοφωλιές”. Η Ναζιστική Οργάνωσις Αθηνών (ΝΟΑ) αναλαμβάνει να στρατολογήσει μέλη για λογαριασμό της Κου Κλουξ Κλαν «εναντίον των εβραϊκών σχεδίων». Διεύθυνση της ΝΟΑ είναι η διεύθυνση της ΚΚΚ και του μεγαλοστελέχους και “στρατιωτικού συμβούλου” της Οράτιου Σέρμαν Μίλλερ. Ο Μίλλερ είχε επισκεφτεί τουλάχιστον άλλες δυο φορές την Ελλάδα, το 1960 και το 1961, για επαφές με τους εδώ φασίστες και για να εξετάσουν μαζί το ενδεχόμενο η ΝΟΑ και οι Ελπιδοφόροι να γίνουν μια νέα οργάνωση, αντιπρόσωπος της Κου Κλουξ Κλαν στην Ελλάδα. Την τρίτη φορά, την άνοιξη του 1963, συνοδευόταν από τον “Χάουπτμαν Φύρερ” (Συνταγματάρχη) Ζίγκφριντ Τσόγκλμαν, πρώην αξιωματικό των SS, συνεργάτη του Χάιντριχ, εκτελεστή της “τελικής λύσης” στην Τσεχοσλοβακία και αργότερα βουλευτή στη Γερμανική Βουλή. Οι επαφές έγιναν στην οικία του παλιού Χίτη και προσωπικού φίλου όλων των συνωμοτών χουντικών συνταγματαρχών Νίκου Φαρμάκη, βουλευτή της ΕΡΕ και χρηματοδότη μέσω μυστικών κονδυλίων της ΚΥΠ της εφημερίδας “Ο Αγών” (“Kampf”), που είδαμε προηγουμένως.
Και ανάμεσά τους, όπως είπαμε, υπήρχαν καθαροί χιτλερικοί. Οπως π.χ. η “Ναζιστική Οργάνωσις Αθηνών” που σύμφωνα με το περιοδικό “Δρόμοι της Ειρήνης“, είχε κάνει βανδαλισμούς και είχε χαράξει σβάστικες στο κτίριο της Ισραηλιτικής Κοινότητας Αθηνών, την ίδια μέρα που νεοναζί χάραζαν αγκυλωτούς σταυρούς σε σπίτια Εβραίων στην Φραγκφούρτη. Απείλησε με θάνατο τον πρόεδρο της Κοινότητας κ. Φριζή και τον πρόεδρο της Ισραηλιτικής Λέσχης Μ. Οσμο. Εστειλε απειλητικές επιστολές στον (με εβραϊκή καταγωγή) Κάρολο Κουν, στον Δημήτρη Μυράτ και την Σμαρούλα Γιούλη επειδή οι θίασοι τους ανέβαζαν αντιναζιστικά αντιπολεμικά έργα. Για τον ίδιο λόγο, έκαψε το θέατρο “Ορφεύς” στην Κέρκυρα. Απειλούσε εφημερίδες, κόμματα, οργανώσεις, ακόμη και δεξιούς στρατηγούς της Αντίστασης [10β].

Αλλά δεν ήταν οι μοναδικοί νεοναζί, αντισημίτες και χιτλερόφιλοι στους νυχτερινούς δρόμους της Αθήνας και της επαρχίας. Στις 5 Ιανουαρίου 1960, τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων απασχολούσε ένα πρωτοφανές κύμα επιθέσεων και βανδαλισμών, με χιτλερικές υπογραφές, στα κτίρια των Εβραϊκών Κοινοτήτων και Συναγωγών σε πολλές ακόμα πόλεις της Ελλάδας, εκτός απ’ την Αθήνα (Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Ρόδος, Χαλκίδα κ.ά., ακόμη και στον Αερολιμένα Ελληνικού) [11].

Κόκκινοι αγκυλωτοί σταυροί, συνθήματα “Να καούν οι Εβραίοι“, απειλές, εμπρησμοί και άλλες παρόμοιες ενέργειες έδειχναν ότι είχε φτάσει και στην Ελλάδα το πρώτο μεταπολεμικά σημαντικό αντισημιτικό-νεοναζιστικό ξέσπασμα που σημειώθηκε σε 400 πόλεις σε όλον τον κόσμο εκείνη την εποχή -αυτό που έμεινε γνωστό σαν “Η επιδημία της σβάστικας“. Είχε ξεκινήσει στα Χριστούγεννα του 1959 στη Δυτική Γερμανία από μέλη της νεοναζιστικής οργάνωσης “Γερμανικό Ράιχ” και επεκτάθηκε το αμέσως επόμενο διάστημα στην Ευρώπη, στις ΗΠΑ, στην Αυστραλία, στη Νότια Αφρική, στο Ισραήλ και στη Λατινική Αμερική, με τελικό απολογισμό σχεδόν 2.500 κρούσματα. Στην Ελλάδα, οι νεολαίες της Αριστεράς και του Κέντρου, με κοινές ανακοινώσεις τους, καταδίκαζαν τους φυλετικού χαρακτήρα βανδαλισμούς και ζητούσαν τη διάλυση των νεοφασιστικών οργανώσεων, όπως αυτές στις οποίες ήταν μέλη οι Μιχαλόλιας και Παξινόπουλος [12].

Τον δικηγόρο Τάκη Μιχαλόλια, για τον οποίο θα μιλήσουμε και παρακάτω, τον γνωρίζουν όλοι, χάρη (και) στον αδελφό του Νίκο Μιχαλολιάκο. “Συναγωνιστής” του Μιχαλόλια στα υψηλότερα κλιμάκια της ΕΚΟΦ ήταν και ο Επαμεινώνδας Στάθης, όπως είπαμε προηγουμένως. Ο Στάθης διαδέχτηκε στην προεδρία της ΕΚΟΦ τον διαβόητο Παύλο Μανωλόπουλο (αργότερα διορίστηκε νομάρχης και υπουργός της χούντας), όταν εκείνος αναβαθμίστηκε στη θέση του προέδρου στη Νεολαία της ΕΡΕ και είχε βλέψεις και για βουλευτής [13]. Ηταν η εποχή που η ΕΚΟΦ, έχοντας χάσει τον έλεγχο στους φοιτητικούς συλλόγους, κατέφυγε στην τακτική των προσφυγών και των μηνύσεων κατά των φοιτητικών συλλόγων και των συνδικαλιστών φοιτητών του Κέντρου και της Αριστεράς για δήθεν παρατυπίες στις φοιτητικές εκλογές, αλλά και κατά μεμονωμένων φοιτητών, εφημερίδων και δημοσιογράφων για “συκοφαντική δυσφήμηση”, θεωρώντας, δηλαδή προσβλητικούς και συκοφαντικούς τους χαρακτηρισμούς εναντίον της. Επί τρία σχεδόν χρόνια, από την άνοιξη του 1963 μέχρι το φθινόπωρο του 1965, η ηγεσία της ΕΚΟΦ και ο Στάθης, που υποτίθεται ήταν το άγνωστο και “άφθαρτο” νέο πρόσωπο, σε αντίθεση με τον παλιό και φθαρμένο -και γνωστό τραμπούκο- Παύλο Μανωλόπουλο, έχοντας υποτίθεται το “δικαίωμα” να “αγανακτεί” κάθε φορά που η ΕΚΟΦ “καθυβριζόταν” ως αυτό που πραγματικά ήταν -φασιστική-, έσερναν σε δίκες ολόκληρους φοιτητικούς συλλόγους, όπως π.χ. της Φυσικομαθηματικής με προσωπική μήνυση του Στάθη, αλλά και φοιτητές, μεμονωμένα, όπως τον Γενικό Γραμματέα της ΕΦΕΕ Γιάννη Γιαννουλόπουλο, όπως και εφημερίδες με τους δημοσιογράφους τους, π.χ. τα Νέα, την Αυγή και τη Μεσημβρινή. Στις δίκες αυτές, στις οποίες η ΕΚΟΦ έχανε συνεχώς, δικηγόρος τους ήταν ο Γεώργιος Αλφαντάκης [14]. Ο Αλφαντάκης, γνωστό πρόσωπο της ακροδεξιάς, είχε γίνει γνωστός από την περίφημη φωτογραφία με τον τότε πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Καραμανλή και τους 8 ΕΚΟΦίτες που είχαν εισβάλει και είχαν σπάσει τα γραφεία της εφημερίδας “Μακεδονίας” στη Θεσσαλονίκη, τον Δεκέμβριο του 1960, και κατόπιν είχαν αθωωθεί απ’ το δικαστήριο παρά τις σοβαρές κατηγορίες που αντιμετώπιζαν -εκτός απ’ τον Αλφαντάκη, είχαν επισκεφτεί τον Εθνάρχη και οι Αγγελος Μπρατάκος, Παύλος Μανωλόπουλος, Αχιλλέας Καραμανλής, Νίκος Κατσαρός (ο πρώην πρόεδρος του “Δημόκριτου”) κά.

Ο Αλφαντάκης ήταν, μεταξύ άλλων, στην πολύχρονη σταδιοδρομία του, πρόεδρος της Νεολαίας της ΕΡΕ, αρθρογράφος στην ΕΚΟΦίτικη και χρηματοδοτούμενη από μυστικά ΚΥΠατζίδικα κονδύλια εφημερίδα “Ηχώ των Σπουδαστών“, συνήγορος ΕΚΟΦιτών και της ίδιας της ΕΚΟΦ, όπως είπαμε, συνήγορος του Δημήτριου Ιωαννίδη (που τον προόριζε, μάλιστα, για αντιπρόεδρο της κυβέρνησής του μετά την ανατροπή Παπαδόπουλου στις 25 Νοεμβρίου 1973) [15], συνήγορος των πρωταιτίων της 21ης Απριλίου, συνήγορος των βασανιστών του ΕΑΤ-ΕΣΑ, αλλά και υποψήφιος με το πρώτο ακροδεξιό κόμμα μετά τη πτώση της χούντας, την ΕΔΕ του Πέτρου Γαρουφαλιά στις εκλογές του 1974. Δεν είναι άγνωστο πρόσωπο, αλλά θα μας απασχολήσει στη συνέχεια και σε μια άλλη από τις πτυχές που εξετάζουμε.
Αλλά και ο Παξινόπουλος δεν είναι άγνωστο όνομα -ειδικά για τους αναγνώστες του ιστολογίου μας. Ηταν φίλος (κι αυτός και η αδελφή του) και συγκατηγορούμενος του Μιχαλολιάκου στις υποθέσεις με τις βόμβες της δεκαετίας του 1970. Για να είμαστε ακριβείς, το όνομά του εμφανίζεται πάμπολλες φορές στη δεκαετία του 1970, σχεδόν σε κάθε υπόθεση που εμπλέκει παρακράτος, εκρηκτικά και όπλα [16], -τρεις από αυτές τις υποθέσεις θα δούμε στη συνέχεια, κυρίως για να εστιάσουμε στα πολύ γνωστά ονόματα των “συναγωνιστών” του, στη μεγάλη παρέα που αργότερα ήταν οι συνιδρυτές της Χρυσής Αβγής. Στη Μεταπολίτευση, ήταν ήδη σχεδόν μυθικό πρόσωπο, καθώς ήταν από τους πρώτους καθαρά χιτλερικούς, ήδη από το 1963. Γεννημένος το 1943, γιος αξιωματικού, στέλεχος των ομάδων κρούσης των “Ελπιδοφόρων[17] και Τομεάρχης Αμπελοκήπων της οργάνωσης “Αντικομμουνιστική Σταυροφορία“, δηλαδή του αθηναϊκού αντίστοιχου της οργάνωσης των Φον Γιοσμά-Γκοτζαμάνη-Εμμανουηλίδη της δολοφονίας Λαμπράκη, στην οποία (οργάνωση) στέλεχος στα τμήματα της Αθήνας ήταν ο ταγματάρχης των κατοχικών Ταγμάτων Ασφαλείας και υποδιοικητής του ευζωνικού Συντάγματος Αθηνών Παναγιώτης Κυριακού, ενώ επικεφαλής της ήταν ο Θεόδωρος Παπαδόγκωνας, επίσης ταγματασφαλήτης αξιωματικός των Ταγμάτων Ασφαλείας Πελοποννήσου και αδελφός του αρχηγού όλων των μονάδων των Ταγμάτων Ασφαλείας Πελοποννήσου Διονύσιου Παπαδόγκωνα [18]. Οπως και η συμμορία των Φον Γιοσμά-Γκοτζαμάνη-Εμμανουηλίδη στη Θεσσαλονίκη, ο Παξινόπουλος χρησιμοποιήθηκε από την Αστυνομία σαν “έκτακτος αστυφύλαξ” κατά την επίσκεψη του Ντε Γκολ στην Αθήνα, οι γνωστές “συμμορίες της καρφίτσας”. Ο Παξινόπουλος, επίσης, κυκλοφορούσε -και όχι μόνο τις Απόκριες- με χιτλερική στολή, μπότες, μαστίγιο και ένα μεγαλόσωμο σκυλί με το όνομα “Θωρ[19], είχε διατελέσει μέλος της προσωπικής φρουράς του διαδόχου Κωνσταντίνου κατά τη διάρκεια των προσκοπικών εκδηλώσεων “Τζάμπορι” (ο Κοκός ήταν η ΑΜ ο αρχηγός των Προσκόπων, ενώ ο Παξινόπουλος είχε σχέσεις με τον προσκοπισμό), ενώ η φιλενάδα του είχε συλληφθεί ως η αρχηγίνα πενταμελούς σπείρας διαρρηκτών το Νοέμβριο του 1963. Ολα αυτά, βέβαια, μαθεύτηκαν μετά από την υπόθεση που απασχόλησε τα πρωτοσέλιδα και τις έκτακτες εκδόσεις των εφημερίδων το βράδυ της 01/10/1963: Οπως έγραφαν τα “Νέα” και η “Αθηναϊκή” σε έκτακτα φύλλα:
«Ο “διεπόμενος από ναζιστικάς πεποιθήσεις Παξινόπουλος” συνελήφθη ως κάτοχος μυστικού οπλοστασίου που βρισκόταν σε δώμα στην ταράτσα της οικίας του, Δημητσάνας 16, το οποίο περιελάμβανε μεταξύ άλλων: Αυτόματο όπλο τύπου “Στεν”, 4 τυφέκια, 10 περίστροφα, 5 χειροβομβίδες “Μιλλς”, ένα κιβώτιο φυσίγγια, 15 ξίφη και μαχαίρια, κράνη, μαστίγια και άλλο πολεμικό υλικό. Το εσωτερικό του οπλοστασίου ήταν διακοσμημένο με [Σ.Σ.: τι άλλο;;;] φωτογραφίες του Χίτλερ, των επιτελών του, αξιωματικών των Ες-Ες, του Μπόρμαν, χιτλερικές σημαίες, σκηνές πολέμου κ.λπ. Η πρόσοψη της σοφίτας ήταν βαμμένη κόκκινη, και στο κέντρο της υπήρχαν ζωγραφισμένοι αγκυλωτοί σταυροί, αγχόνες, συνθήματα “Αίμα-Τιμή, Ράιχ, Θάνατος, Χάιλ-Χίτλερ, Ες-Ες” κ.λπ, νεκροκεφαλές, και εμβλήματα του τρίτου Ράιχ και της οργάνωσής του, της “Αντικομμουνιστικής Σταυροφορίας“. Μαζί βρέθηκε και μια ταυτότητα της οργάνωσης. [Σ.Σ.: Οχι, η περιγραφή δεν είναι από το ρεπορτάζ για τις έρευνες στο σπίτι του Χρήστου Παππά στα τέλη του 2013· είναι από τον Οκτώβριο του 1963]. Ο Παξινόπουλος δεν άνοιξε αμέσως στον εισαγγελέα, κλειδώθηκε μέσα, έκαιγε χαρτιά και έγγραφα, ενώ απειλούσε να αυτοκτονήσει με μια χειροβομβίδα, παρασέρνοντας στο θάνατο μαζί και τα όργανα της τάξης που βρίσκονταν έξω από την πόρτα» [20].

Ο Παξινόπουλος, που άλλοτε δήλωνε σπουδαστής, άλλοτε άνεργος, άλλοτε εισοδηματίας (είχε κληρονομιά ακίνητα που τα νοίκιαζε) και άλλοτε … πρόσκοπος, ισχυρίστηκε ότι ο οπλισμός ήταν απλά ενθύμια.
«Ανεκοινώθη εκ του υφυπουργείου Εσωτερικών, σχετικώς με τα αναγραφέντα [...] περί αποκαλύψεως οπλοστασίου ανήκοντος εις παρακρατικήν οργάνωσιν, ότι [...] ο Παξινόπουλος υπεστήριξεν ότι επρόκειτο περί ενθυμίων ανηκόντων εις τον πατέρα του Παξινόπουλον Σπυρίδωνα, αντισυνταγματάρχην του ελληνικού στρατού. [Ο καταγγείλας αυτόν Δημήτριος Χαλκιαδάκης] κατέθεσεν εις τον εισαγγελέα ότι ο Παξινόπουλος ήτο ηγετικόν στέλεχος φασιστικής οργανώσεως, της “Αντικομμουνιστικής Σταυροφορίας”, ο ίδιος όμως ο Παξινόπουλος είπεν ότι εις ουδεμίαν παρακρατικήν οργάνωσιν ανήκει και ότι είναι μόνον πρόσκοπος» [21].

Αργότερα, κατά την προανάκριση, μαθεύτηκαν και ορισμένα ακόμη από τα κατορθώματα του Παξινόπουλου: Οτι είχε πυροβολήσει μέσα στο σπίτι του συναγωνιστή του Απόστολου Δρακωτού και ότι το βλήμα ανευρέθη από την Αστυνομία [22], ότι τον Απρίλιο του 1962 είχαν πάει μαζί οπλισμένοι σε προεκλογική συγκέντρωση του Γεωργίου Παπανδρέου στην οδό Πανεπιστημίου, όπου είχαν γίνει σκοπούμενα επεισόδια από παρακρατικούς, και ότι τα (ενεργά) όπλα τα χρειάζονταν ώστε να τα χρησιμοποιήσουν σαν “μέσο εκφοβισμού” για τους κομμουνιστάς που θα συνελάμβαναν (αυτοί οι πολίτες) και ότι αυτές οι δραστηριότητες τους γίνονταν εν γνώσει του τοπικού ΙΔ’ Αστυνομικού Τμήματος [23].

Τελικά, μετά τον θόρυβο και τη δημοσιότητα [Σ.Σ.: κοιτάχτε ομοιότητες, τώρα], οι “Ελπιδοφόροι Αμπελοκήπων” έκλεισαν τα γραφεία τους, κατέβασαν τις ταμπέλες, πήραν όλα τα έπιπλα, έβαλαν φωτιά στο αρχείο της οργάνωσης και διαλύθηκαν μέσα στην γενική κατακραυγή. Ο Παξινόπουλος δικάστηκε σε 4 μήνες φυλάκιση στις 21/3/1964 [24], αλλά σύντομα ήταν ελεύθερος να συνεχίσει τη δράση του, όπως κι έκανε αμέσως μετά, κατά τη δίκη που αναφέραμε προηγουμένως, εκεί που έκανε νοήματα και αντάλλασσε χαρτάκια με τους κατηγορούμενους φασίστες υπό το βλέμμα του βουλευτή τότε της ΕΡΕ Μανιαδάκη. Αλλωστε, οι κατηγορούμενοι ήταν φίλοι του, όπως προέκυψε κατά τη δίκη [25]

Εξις, δευτέρα φύσις, όπως λέγεται, και ειδικά όταν πρόκειται για όπλα, κι έτσι τον Ιανουάριο του 1965 ο Παξινόπουλος συνελήφθη ξανά για κατοχή περιστρόφου και καταδικάστηκε “και πάλι” σε 2,5 μήνες φυλάκιση [26].

Για τα πεπραγμένα του Παξινόπουλου στη διάρκεια της δικτατορίας: Μαθαίνουμε ότι διετέλεσε διοικητής του χουντικού ένοπλου παραστρατιωτικού σώματος των “Αλκίμων[27], το οποίο ήταν έμπνευση και δημιούργημα -στην τελική τους μορφή- του Κώστα Πλεύρη, όπως γράφει ο ίδιος στο αυτοβιογραφικό του βιβλίο, με σκοπό να «απετέλει τον σιδηρούν βραχίονα του καθεστώτος». Ο Πλεύρης είχε κάνει την πρόταση στους Παπαδόπουλο και Ασλανίδη, αυτοί του έδωσαν την άδεια και την χρηματοδότηση και τα όπλα (π.χ. 500 καραμπίνες “Ρέμινγκτον”) για να προχωρήσει αλλά χωρίς να φαίνεται, κι έτσι στην διοίκησή τους μπήκαν στελέχη της οργάνωσης του Πλεύρη “Κίνημα 4ης Αυγούστου” (Κ4Α), το μοναδικό κόμμα που η δικτατορία είχε επιτρέψει να λειτουργεί [28].
«Αναμφιβόλως η οργάνωσις των Αλκίμων εξουσιάζετο απολύτως από εμάς», γράφει ο Πλεύρης. «Είδαμε την ευκαιρίαν εξορμήσεως προς την μάζαν των νέων και την αξιοποιήσαμε εντατικώς. Υπέβαλα στον Ασλανίδη λεπτομερές πρόγραμμα εκπαιδεύσεως των Αλκίμων, που επεδιώξαμε να την καταστήσωμεν παραστρατιωτικήν οργάνωσιν, που θα απετέλει τον λαϊκόν σιδηρούν βραχίονα του καθεστώτος».

Συνεπώς, καλύτερο περιβάλλον από τους Αλκιμους δεν μπορούσε να υπάρξει για τον Παξινόπουλο την περίοδο της δικτατορίας. Όμως, ο Παξινόπουλος και οι συλλήψεις του στην επόμενη δεκαετία, αυτήν του 1970, είναι που θα μας απασχολήσουν περισσότερο στη συνέχεια (όποτε και εάν συλλαμβάνονταν, καθώς σε κάποιες περιπτώσεις ήταν καταζητούμενος). Οι προσεκτικοί αναγνώστες ίσως έχουν κάνει ήδη τον συνδυασμό δύο μικρών λεπτομερειών, όμως -πιστεύουμε- και αυτοί, και όσοι δεν connect τις μέχρι στιγμής dots, θα δουν προς το τέλος της ανάγνωσης πως συμπληρώνονται τα κομμάτια του πολύπλοκου παζλ με την μεγαλύτερη εικόνα που υποσχεθήκαμε στην αρχή.
Στο σημείο αυτό -και για χάρη του παζλ-, να μην ξεχάσουμε να σημειώσουμε ότι ο πρόεδρος της ΕΚΟΦ Στάθης, για τον οποίο μιλήσαμε παραπάνω, ήταν εν έτει 2014 υποψήφιος ευρωβουλευτής με τη ναζιστική συμμορία, η οποία με περηφάνια αναγράφει αυτόν του τον τίτλο στο βιογραφικό που παρουσίασε, όπως επίσης και στη διαδικτυακή τηλεόραση της ΧΑ, ο Κασιδιάρης όταν τον παρουσίασε και απαριθμούσε τους τίτλους του, την ιδιότητα “πρόεδρος της ΕΚΟΦ” είπε πρώτη-πρώτη [29]. Οπως θα δούμε και στη συνέχεια, όλα τα πράγματα στο ελληνικό ακροδεξιό κρατικοπαρακράτος, κύκλους κάνουν και δεν είδαμε ακόμη ούτε καν τους πρώτους από αυτούς.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ Σκηνής Δεύτερης
[7] Νίκος Χασαπόπουλος, Χρυσή Αυγή, Η ιστορία, τα πρόσωπα και η αλήθεια, εκδόσεις Λιβάνη, Αθήνα, 2013, σ. 12 // Ανδρέας Λεντάκης, Το παρακράτος και η 21η Απριλίου, εκδόσεις Προσκήνιο, Αθήνα, 2000, σ. 401
[8] Σταύρος Ζορμπαλάς, Ο νεοφασισμός στην Ελλάδα (1967-1974), εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα, 1978, σ. 34
[8α] Για την προσωπική φιλία πολύ πριν την 21η Απριλίου 1967 και τις σχέσεις χουντικών συνωμοτών και Νίκου Φαρμάκη (ένα πολύ σκοτεινό πρόσωπο που βρισκόταν πάντα στα παρασκήνια πίσω από τα θέατρα των γεγονότων σχεδόν σε κάθε στιγμή ανωμαλίας από τη δεκαετία του 1940 μέχρι την Μεταπολίτευση), βλ. Λεωνίδας Καλλιβρετάκης, “Η ομάδα Παπαδόπουλου στην τελική ευθεία προς την εξουσία”, στο Συλλογικό & Βαγγέλης Καραμανωλάκης (επιμέλεια), “Η στρατιωτική δικτατορία 1967-1974″, σειρά “Εξι στιγμές του 20ού αιώνα”, Νο #06, εκδόσεις ΔΟΛ 2010, σ. 70
[8β] Για τον Τριαντόπουλο βλ. “Προδότες και εγκληματίες“, εκδόσεις Ριζοσπάστης, ανατύπωση Κόκκινη Σημαία, Θεσσαλία, 1944, σσ. 10 και 16
[9] Λεντάκης, σ. 230
[10] Ζορμπαλάς, σσ. 34-35 // Βλ. και την ημιπαράνομη τότε μικρού μήκους ταινία-δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ των Δήμου Θέου και Φώτου Λαμπρινού “100 ώρες του Μάη”, 1963-1964
https://www.youtube.com/watch?v=7dzo-qhsjVo
[10α] Για το συνέδριο των παρακρατικών, βλ. αλληλογραφία του αρχηγού της “Αντικομμουνιστικής Σταυροφορίας Πειραιώς” Σ. Σαραντάκου με τον επικεφαλής του Πολιτικού Γραφείου του πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Καραμανλή, Πασχάλη Κόντα στο Κώστας Παπαϊωάννου, Πολιτική δολοφονία, Υπόθεση Λαμπράκη, Θεσσαλονίκη 1963, εκδόσεις Ποντίκι, Αθήνα, 1993, σ. 63· παρόμοιο έγγραφο με παρόμοιες απαιτήσεις και προτάσεις προς τον Κόντα είχε στείλει και ο Φον Γιοσμάς.
[10β] Για τη ΝΟΑ και τον Σέρμαν Μίλλερ, βλ αναλυτικά Γιάννης Βούλτεψης, Υπόθεση Λαμπράκη, Τόμος Α’, Η Μάχη, Θεσσαλονίκη 1963, Β’ έκδοση, εκδόσεις Αλκυών, Αθήνα, 1998, σ. 47 κ.έ.
[11] Βλ. λ.χ. εφημερίδες Ελευθερία και Νέα, 5,6,7 και 10/01/1960
[12] Για το παγκόσμιο αντισημιτικό-νεοναζιστικό ξέσπασμα τέλη 1959, αρχές 1960 βλ. Δημήτρης Ψαρράς, Το μπεστ σέλερ του μίσους, Τα “πρωτόκολλα των σοφών της Σιών” στην Ελλάδα, 1920-2013, εκδόσεις Πόλις, Αθήνα, 2013, σ. 196 κ.έ.
[13] Λεντάκης, σ. 270-273 και 405
[14] Βλ. Δήμητρα Κρουστάλλη, “H ΕΚΟΦ, η χούντα και ο Δ. Ιωαννίδης, Βίος και Πολιτεία του Γιώργου Αλφαντάκη”, Το Βήμα, 22/01/2006 http://www.tovima.gr/relatedarticles/article/?aid=170807//  βλ. Λεντάκης, σ. 393
[15] Παύλος Πετρίδης, Δολοφονία Λαμπράκη, Ανέκδοτα ντοκουμέντα (1963-1966), εκδόσεις Προσκήνιο-Αγγελος Σιδεράτος, Αθήνα, 1995, σ. 228 // Παύλος Πετρίδης, Εξουσία και παραεξουσία στην Ελλάδα (1957-1967), Απόρρητα ντοκουμέντα, εκδόσεις Προσκήνιο-Αγγελος Σιδεράτος, Αθήνα, 2000, σ. 234 και 292 // Ζορμπαλάς, σ. 136
[16] Ιστολόγιο XYZ Contagion, “Οι επωμίδες και τα εκρηκτικά του Νίκου Μιχαλολιάκου της Χρυσής Αυγής – Ψεύτης, βλαξ, καταδότης και Γιώτα-4″, 04/05/2012
http://xyzcontagion.wordpress.com/2012/05/04/epomides-ekriktika-mixaloliakos/
[17] Οργάνωση “Σώμα Ελπιδοφόρων Νέων – ΣΕΝ“, η από το 1957 μετεξέλιξη της “Εθνικής Οργάνωσης Νεολαίας” και κατόπιν “Πανελλήνιος Ελπιδοφόρος Ενωσις“, γνωστή και σαν “ΟΕΝ-ΣΕΝ“· αντιπρόεδρος της ήταν ο μεγαλοβιομήχανος Χρίστος Μίχαλος, αργότερα υπουργός της χούντας και πατέρας του σύγχρονου μας Κωνσταντίνου Μίχαλου, προέδρου του ΕΒΕΑ· βλ Λεντάκης, σ. 285 // Ζορμπαλάς, σ. 35 και 136
[18] Βλ. Τάσος Κωστόπουλος, Η αυτολογοκριμένη μνήμη, Τα τάγματα ασφαλείας και η μεταπολεμική εθνικοφροσύνη, εκδόσεις Φιλίστωρ, Αθήνα, 2005, σ. 76 // Για τον “Σύνδεσμο Αγωνιστών και Θυμάτων Εθνικής αντιστάσεως Βορείου Ελλάδος“, βλ. Στράτος Δορδανάς, Η γερμανική στολή στη ναφθαλίνη, Επιβιώσεις του δοσιλογισμού στη Μακεδονία, 1945-1974, εκδόσεις Βιβλιοπωλείο της Εστίας, Αθήνα, 2011, σσ. 285 κ.έ. και 303 κ.έ., ουσιαστικά τα άπαντα για τον Φον Γιοσμά αλλά και για τον γιο του Αλέξανδρο, υποψήφιο με το ΛάΟΣ το 2007 και με τη ναζιστική συμμορία το 2014 // Μένοντας στο ίδιο θέμα, στη δράση του Φον Γιοσμά, ένα από τα πιο άθλια βιβλία-λιβελογραφήματα όλων των εποχών μπορεί να χαρακτηριστεί το βιβλίο του γαμπρού του Γιοσμά, Αρχιμήδη Σταμπολίδη με τίτλο “Ποιος δεν εσκότωσε τον Λαμπράκην”, εκδόσεις Ερωδιός, Θεσσαλονίκη, 2008, σύμφωνα με το οποίο ο Γιοσμάς ήταν τελικά μεγάλος πατριώτης (ούτε μία σειρά για τα πεπραγμένα επί Κατοχής) και για όλα τα άλλα έφταιγαν οι κομμουνισταί που ήσαν εθνοπροδόται.
[19] Σύμφωνα με τα “Νέα“, 01/10/1963. Οποία σύμπτωσις, 50 χρόνια αργότερα, χρυσαβγίτες χρησιμοποίησαν σκυλιά-τέρατα για επιθέσεις, βλ. “Τι αναφέρει ο αστυνομικός υποδιευθυντής Λάρισας για τα επεισόδια με πρωταγωνιστή τον Παναγιώταρο”, Πρώτο Θέμα, 06/10/2013
http://www.protothema.gr/politics/article/321102/an-epitethoun-hrusaugites-psekaste-ton-skulo/
[20] Εφημερίδα Τα Νέα, 03/10/1963
[21] Εφημερίδα Καθημερινή, 02/10/1963
http://news.kathimerini.gr/4Dcgi/4Dcgi/_w_articles_columns_2_02/10/2012_497289
[22] Εφημερίδα Ελευθερία, “Αστυνομικοί πιέζουν μάρτυρα διά να αποσιωπήση στοιχεία σχετικά με παρακρατικάς οργανώσεις”, 05/10/1963, σ. 8
[23] Λεντάκης, σσ. 301-304
[24] Λεντάκης, σ. 304
[25] Εφημερίδα Ελευθερία, “Πρακτικά της δίκης των επιτιθέντων κατά της Βουλής τρομοκρατών της ΕΡΕ”, 09/07/1964, σ. 3
[26] Εφημερίδα Ελευθερία, “Κατεδικάσθη και πάλιν ο Λογγίνος Παξινόπουλος δι’ οπλοφορίαν”, 30/01/1965, σ. 8
[27] Ιός, “Οι γιάφκες του Καραμανλή, Η ξεχασμένη τρομοκρατία”, Ελευθεροτυπία, 29/9/2002
http://www.iospress.gr/ios2002/ios20020929b.htm
[28] Κωνσταντίνος Πλεύρης, Γεγονότα 1965-1977 Τα άγνωστα παρασκήνια, εκδόσεις Ηλεκτρον, Αθήνα, 2009, σ. 65
[29] Ιστοσελίδα 902.gr, “Χρυσή Αυγή: Πρωτομάστορες στη διαστρέβλωση”, 28/04/2014
«Στη διαδικτυακή εκπομπή της Χρυσής Αυγής (22/04/14) ο Ηλίας Κασιδιάρης απέδειξε το ταλέντο του στο ψέμα και στη διαστρέβλωση. Ανέφερε λοιπόν:
“Να μην παραλείψω να αναφερθώ και στον Επαμεινώνδα Στάθη τον πρώην διευθυντή της ορθοπεδικής κλινικής του νοσοκομείου Ευαγγελισμός και πρώην πρόεδρος της ΕΚΟΦ (Εθνικής Κοινωνικής Οργάνωσης Φοιτητών). Αυτό λέει πολλά σε όσους έζησαν εκείνες τις δεκαετίες του ’60 με την κόκκινη τρομοκρατία στα πανεπιστήμια”».

Διαβάστε ολόκληρο το βιβλίο πατώντας εδώ.
ΠΗΓΗ: tvxs.gr 04/11/2014

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου