Μπαλτάκος ή Καμίνης;

Του Παύλου Τσίμα

Δεν ξέρω αν ο επιδέξιος κ. Μπαλτάκος ήταν αυτό που ο ίδιος εμφανίζει τον εαυτό του να είναι, κάτι δηλαδή σαν τον Ρίτσαρντ Μπάρτον στην ταινία «Ο κατάσκοπος που γύρισε απʼ το κρύο»: ένας σκοτεινός ήρωας που παριστάνει τον προδότη και περνά στις γραμμές του εχθρού για το καλό της πατρίδας - της παράταξης εν προκειμένω. Ή αν ήταν κάτι σαν τον Κιμ Φίλμπι, τον κατάσκοπο που είχε στʼ αλήθεια περάσει στον «εχθρό» και είχε ασπαστεί τις ιδέες του.

Δεν ξέρω αν όσα ανήκουστα εμφανίζεται να λέει στο ανατριχιαστικό βίντεο του Κασιδιάρη είναι μέρος του ρόλου, όπως ο ίδιος ισχυρίζεται, λόγια για να ξελογιάσει τον αντίπαλο και να κερδίσει την εμπιστοσύνη του. Ή αν ήταν λόγια δικά του, αυθεντικά, που τα προσφέρει στον συνομιλητή του για να τον βοηθήσει.

Αλλά οποιαδήποτε από τις δύο εκδοχές κι αν πιστέψει κανείς, το ηθικό και πολιτικό πρόβλημα παραμένει μεγάλο.

Πρώτον, γιατί είτε έτσι είτε αλλιώς, είτε ως αυθεντικός φίλος των χρυσαυγιτών είτε ως επίδοξος διαφθορέας τους, αυτό που κάνει ο κ. Μπαλτάκος είναι εξίσου και τερατωδώς ανάρμοστο με τη θέση του γενικού γραμματέα της Κυβέρνησης, ρόλο θεσμικά ουδέτερο, πολύ περισσότερο σε μια κυβέρνηση συνεργασίας δύο κομμάτων.

Γιατί, δεύτερον, η πολιτεία του κ. Μπαλτάκου στη θεσμική του θέση, ανεξάρτητα από τις σχέσεις που εμφανίζεται να έχει και τις απόψεις που εμφανίζεται να εκφράζει στη συνάντησή του με τον εκπαιδευτή των ταγμάτων εφόδου, στα ευαίσθητα ιδίως θέματα της μεταναστευτικής πολιτικής και των δικαιωμάτων, ήταν έτσι κι αλλιώς μάλλον ευθυγραμμισμένες με τις απόψεις της Χρυσής Αυγής. Η περιπέτεια της δικής του έμπνευσης τροπολογίας, που καταδίκαζε σε άμεση απέλαση όποιον μετανάστη τολμούσε να καταγγείλει την κακομεταχείρισή του από όργανα του κράτους, είναι απολύτως ενδεικτική. Έστω κι αν είναι σύμπτωση που λίγες ημέρες αργότερα μια ομάδα δεσμοφυλάκων βασάνισε μέχρι θανάτου έναν Αλβανό κατάδικο.

Και, τέλος, γιατί η κεντρική ιδέα του κ. Μπαλτάκου πως οι ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής (ή μήπως και τα στελέχη της;) είναι «παραστρατημένοι ψηφοφόροι μας», που για να «επαναπατριστούν» πρέπει να πάμε με τα νερά τους, πρέπει να δηλώνουμε «εκ γενετής αντικομμουνιστές» ή απηνείς διώκτες μεταναστών, είναι μια πολύ επικίνδυνη ιδέα.

Και σε άλλες πολιτείες, όπου η «αντισυστημική», ριζοσπαστική Ακροδεξιά εμφανίστηκε ως απειλή, δοκιμάστηκε στην πράξη αυτή η ιδέα: Πως για να τους αντιμετωπίσεις αποτελεσματικά πρέπει να τους σφιχταγκαλιάσεις, να τους αφαιρέσεις ζωτικό χώρο, το οξυγόνο που ανασαίνουν. Να υιοθετήσεις μέρος της ατζέντας τους (για τη μετανάστευση φέρʼ ειπείν ή για τον νόμο και την τάξη) και κάποια από τα όπλα τους (λαϊκισμός). Δοκιμάστηκε αυτή η συνταγή. Μια σχετικά πρόσφατη δοκιμή ήταν αυτή που αποπειράθηκε στη Γαλλία ο Νικολά Σαρκοζί κάνοντας ένα κλικ δεξιά για να απασφαλίσει, υποτίθεται, τη βόμβα Λεπέν. Το αποτέλεσμα ήταν και να ηττηθεί ο ίδιος εξαιτίας της Λεπέν και να κάνει τις ιδέες της μέρος του «μέινστριμ», να τις νομιμοποιήσει και να δηλητηριάσει με αυτές τη δημόσια σφαίρα. Και τώρα, καλά ξεμπερδέματα...

Η άποψη πως οι χρυσαυγίτες είναι «παραστρατημένοι δεξιοί» που πρέπει να επαναπανατριστούν δια της μετακινήσεως της Δεξιάς λίγο δεξιότερα είναι μια άποψη που δεν υποστηρίζει μόνο ο κ. Μπαλτάκος. Είναι μάλλον διαδεδομένη ιδέα. Είναι μια λάθος άποψη που παραγνωρίζει το φαινόμενο Χρυσή Αυγή και του δίνει λάθος ερμηνεία. Είναι μια επικίνδυνα λάθος άποψη γιατί οδηγεί στη νομιμοποίηση του αντιπάλου που επιδιώκεις να αντιμετωπίσεις.

Κι αν κάτι καλό μπορεί να βγει από το δράμα της ανάρμοστης συνεύρεσης του γραμματέα με τον χρυσαυγίτη είναι αυτό: Να κάνει όλους να καταλάβουν πως για την αντιμετώπιση του φαιού κινδύνου η σωστή μέθοδος δεν είναι η μέθοδος Μπαλτάκου, η μέθοδος του εναγκαλισμού. Είναι η μέθοδος Καμίνη, η μέθοδος της εμμονής στη δημοκρατική νομιμότητα δίχως εκπτώσεις. Κατά σύμπτωση: ο κ. Μπαλτάκος συγκρούστηκε πράγματι με τον δήμαρχο, όπως εξομολογείται στον Κασιδιάρη, όταν εκείνος αποφάσισε να απαγορεύσει τα χρυσαυγίτικα συσσίτια για καθαρόαιμους Έλληνες στην Πλατεία Συντάγματος.

ΠΗΓΗ: Τα Νέα 08/04/2014