Τσιµέντο να µη γίνει

Του Ηλία Ευθυμιόπουλου*

Αβάσταχτος ο λαϊκισµός και απεχθής ο οπορτουνισµός από τη θέση της Ν.Δ. στη συζήτηση για την εκτός σχεδίου δόµηση. Τα όσα είπε οκοινοβουλευτικός της εκπρόσωπος στη Βουλή ακυρώνουν τις όποιες προσπάθειες του κόµµατος να φανεί εκσυγχρονιστικό και µε φιλοπεριβαλλοντικούς προσανατολισµούς και οράµατα.
Προφανώς δεν είµαστε όλοι ίδιοι. Ουδείς όµως από τη λαϊκή Δεξιά της υπόλοιπης Ευρώπης θα επέµενε στην ξαναζεσταµένη, αστήρικτη και εν πολλοίς αφελή άποψη ότι η «οικοδοµή» µπορεί να αποτελέσει το όχηµα για το ξεπέρασµα της κρίσης.

Ουδείς επίσης θα τολµούσε να προτάξει, εν έτει 2011, το ιερό δικαίωµα της ιδιοκτησίας απέναντι στουποδεέστερο αυτό του περιβάλλοντος. Η αναφορά στο Σύνταγµα είναι υποκριτική. Το Σύνταγµα δεν ιεραρχεί αξίες. Απλώς τις απαριθµεί. Αποµένει στην κοινωνία των πολιτών και στα πολιτικά κόµµατα να τιςκατατάξουν στο βάθροτων δικών τους αξιών και των δικών τους σηµασιοδοτήσεων.

Πώς όµως µετρά το κόµµατης αξιωµατικής αντιπολίτευσης το τι είναι θετικό για την οικονοµία; Πότε έκανε το ισοζύγιο ανάµεσα στο αναµφισβήτητο όφελος που προκύπτει από τη δραστηριότητα του κλάδου των κατασκευών (υλικά, µελέτες, απασχόληση κτλ.) και το κραυγαλέα αρνητικό κόστος από την ανάγκη επέκτασης των υποδοµών πέρα και έξω από κάθε πρόβλεψη και σχεδιασµό; Πώς και πότε υπολόγισε τα χιλιάδεςχιλιόµετρα των δρόµων, των υδρεύσεων, τωναποχετεύσεων, των γραµµών µεταφοράςτης ενέργειας και των πληροφοριών (των σηµάτων της τηλεόρασης συµπεριλαµβανοµένων) πουαπαιτεί από το κράτος και ητελευταία µεζονέτα σε µια νησιωτική κορυφογραµµή; Ή µήπως προσµετρώνται κι αυτά στους θετικούς συντελεστές της ανάπτυξης;Αν ναι, τότε θα ρωτήσω ποιος πληρώνει. Αν πληρώνει η Ε.Ε. µέσω των διαρθρωτικών ταµείων, θα κάνω ότι δεν άκουσα. Γιατίπροφανώς θα µας τα ζητήσει πίσω όταν δει το µπάχαλο και την κακοδιαχείριση. Αν όµως πληρώνειο εν γένει φορολογούµενος, θα επαναστατήσω. Και µαζί µε µένα και οι ψηφοφόροι του κ. Σαµαρά που σκόπευε να τους δελεάσει µε την αυτοαναιρούµενη υπόσχεση «όλα τα λεφτά είναι στα µπετά». 

Βέβαια, η επιστράτευση της µικροαστικής ηθικής και συνείδησης ήταν πάντοτε το καταφύγιοτων ηττηµένων. Που υπόσχονται ένα ακόµη µεγαλύτερο πλιάτσικο σταδηµόσια αγαθά, όπως το περιβάλλον, ώστε να επανέλθουν στην εξουσία. 

Όταν αυτό συµβεί, συνέρχονται και γίνονται Ευρωπαίοι. 

Όχι για πολύ, γιατί η πραγµατικότητα τους εκδικείται. 

Και πάλι από τηναρχή. Ειδικά όµωςγια τη Νέα Δηµοκρατία, η πρόσφατη κίνηση (καταψήφιση επί της αρχής) δεν είναι µόνον ένας τακτικός ελιγµός. Συµπίπτει µε την αναβίωση αρχετυπικών γνωρισµάτων της που ατυχώς προσπάθησαν στο παρελθόν να συγκαλύψουν οι εκ των γραµµών της εκσυγχρονιστές, και κυρίως βέβαια οι ανήκοντες στο ρεύµα της οικογένειας Μητσοτάκη. 

Από την άλλη, τα αντι-αντανακλαστικάδεν ενεργοποιούνται µόνον από τιςεκποµπές του λαϊκισµού. Ερχονται από µακριά, και κυρίως από το σύστηµα της πολιτικής µας εκπαίδευσης. «Αυτή η γη µας ανήκει» είναιτο σύνθηµα που θα δει κανείς στα µικρά νησιά που πλήττονται απότη ρύθµιση Σηφουνάκη για τηναπαγόρευση τηςδόµησης στις κεκλιµένες βουνοπλαγιές. Το σύνθηµα έχει ποικίλες µεταφράσεις. Μιααπό αυτές είναι ότι πάνω σ’αυτές τις ιδιοκτησίες,ακόµη και στα απόκρηµνα κατσάβραχα, στηρίχτηκαν οι προσδοκίες στο παρόν και το µέλλον για απασχόληση και επιχειρηµατικότητα (έστω και πρωτόγονη), για σπουδέςπαιδιών, για µια ασφάλεια σε καιρούς ανασφαλείς. Είναι κατανοήσιµη, γι’ αυτό και η κριτική στην αποσπασµατικότητακαι την επιλεκτικότητα των ρυθµίσεων. Μια άλλη ανάγνωση είναι ότι «δεν θέλουµε δραγάτηστο κεφάλι µας» και ιδίως το αφερέγγυο κράτος (που φορολογεί ας πούµε και τα µη οικοδοµήσιµα κτήµατα µε θαλάσσιο προσανατολι σµό). Κι αυτό το επιχείρηµα θα ήταν εύλογο, αν η Αυτοδιοίκηση και οι τοπικές κοινωνίες είχαν πράγµατι απαλλαγεί από κάθε αίτηµα για κρατικοδίαιτες υποδοµές και είχαν υποστηρίξει την ορθολογικήκαι αειφόρο αξιοποίηση των ενδογενών πόρων, καθώς και την αυτορρύθµιση στα ζητήµατα των χρήσεων γης. Η περιπέτεια όµως των τοπικών χωροταξικών και ο προσχηµατικός διάλογος των τελευταίων 25 χρόνων αφήνουν χωρίς ερείσµατα το µέτωπο…
Η επιστράτευση της µικροαστικής ηθικής και συνείδησης ήταν πάντοτε το καταφύγιο των ηττηµένων. Που υπόσχονται ένα ακόµη µεγαλύτερο πλιάτσικο στα δηµόσια αγαθά, όπως το περιβάλλον, ώστε να επανέλθουν στην εξουσία 

*Ο Ηλίας Ευθυµιόπουλος είναι συγγραφέας του βιβλίου «Παράθυρο 

στην Κρίση» που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Μεταίχµιο

Δημοσιεύθηκε στα ΝΕΑ 21/03/2011