Του Τάκη Θεοδωρόπουλου*
Τι έχει αποµείνει δύο χρόνια έπειτα από τα γεγονότα του ∆εκεµβρίου 2008;Σίγουρα και εν πρώτοις η τραυµατική ανάµνηση µιας κυβερνητικής και κρατικής παραλυσίας η οποία άφησε την Αθήνα απροστάτευτη στο έλεος του νεφελώµατος της βίας που προκάλεσε η δολοφονία ενός δεκαεφτάχρονου παιδιού από έναν αστυνοµικό. Τις ηµέρες εκείνες η κυβέρνηση Καραµανλή έχασε και τα τελευταία ίχνη εµπιστοσύνης που της είχαν αποµείνει. Γκρεµίστηκε ύστερα από µερικούς µήνες αφήνοντας πίσω της το οικονοµικό ερείπιο που καταρρέει ώρα πάνω στα κεφάλια µας.
Έμεινε και η ανάµνηση των καµένων αυτοκινήτων στους δρόµους, των φλεγόµενων κάδων, µιας πόλης που ακόµη και τις ώρες της ηµέρας είχε ερηµώσει από τους κατοίκους της. Κάτι σαν απειλή, κάτι που όλοι φοβούνται πως µπορεί να επαναληφθεί ανά πάσα στιγµή και µε πιο άγρια µορφή, τότε που η πτώχευση δεν θα είναι πλέον επικείµενη αλλά παρούσα. Η δολοφονία τριών τραπεζοϋπαλλήλων τον περασµένο Μάιο δυστυχώς επιβεβαιώνει τους φόβους, όπως και οι επιθέσεις σε βιβλιοπωλεία ή οι απειλές «θα µατώσουµε» εκείνου του αρχισυνδικαλιστή. Ο ∆εκέµβριος του 2008 απέδειξε ότι η ελληνική κοινωνία διαθέτει µεγάλα αποθέµατα βίας.
Αφήνω κατά µέρος όσους προσπαθούν να µε πείσουν πως τον ∆εκέµβριο του 2008 εξεγέρθηκε η αγανακτισµένη νεολαία κι ότι εγώ, ως µεγαλύτερος, οφείλω να την ακούσω. Ο καθένας έχει τους λόγους του και τον ναρκισσισµό που του αντιστοιχεί. ∆εν έχω αντίρρηση ότι οφείλω να ακούσω τη νεολαία, όµως έχω δικαίωµα κι εγώ να µιλήσω και να απορήσω.
Να απορήσω ρωτώντας τι ήθελε να µου πει η νεολαία τις ηµέρες εκείνες. Η βία από µόνη της δεν παράγει κοινωνική αξία. Η πολιτική αξία της βίας δεν είναι αυτονόητη. Αν η βία δεν θέλει να ταυτιστεί µε τον κοινό χουλιγκανισµό οφείλει να επιχειρηµατολογήσει. Και είναι η αλήθεια ότι ο ∆εκέµβριος του 2008 σπατάλησε βία, υπήρξε όµως φτωχός σε επιχειρήµατα και σε συνθήµατα.
Το «µπάτσοι - γουρούνια- δολοφόνοι» δεν είναι σύνθηµα. Είναι το σύµπτωµα µιας απολιθωµένης αντίδρασης, ένας σπασµός αγανάκτησης παντός καιρού που επαναλαµβάνεται µηχανικά από το 1974 ώς σήµερα. Ούτε ο προοδευτικός λυρισµός περί «αγανακτισµένης νεολαίας» είναι επιχείρηµα. Είναι το σύµπτωµα µιας γερασµένης και ενοχικής κοινωνίας η οποία ελπίζει, ακόµη µία φορά, ότι κάποιος άλλος, στην περίπτωση αυτή «οι νέοι», θα αναλάβουν το κόστος των δικών της ενοχών. Τότε µιλούσαν για τη γενιά των 700 ευρώ, παραγνωρίζοντας το γεγονός πως τα παιδιά αυτά, στη συντριπτική τους πλειονότητα, δεν είχαν ακόµη εργασθεί, για να ξέρουν τι σηµαίνει να ζεις µε 700 ευρώ. Η «αγανάκτηση παντός καιρού» µπορεί να είναι η πιο δηµοκρατικά µοιρασµένη αξία στο κοινωνικό χρηµατιστήριο, όµως το µόνο που καταφέρνει είναι να απελευθερώνει βία.
Και στις σηµερινές συνθήκες, δυστυχώς και τις αυριανές, όπου το «ο σώζων εαυτόν σωθήτω» µοιάζει ως η πιο πιθανή προοπτική, το να σπας και να καις λαµαρίνες, υαλοπίνακες ή κεφάλια δεν είναι τίποτε άλλο από την κήρυξη ενός πολέµου στον οποίο όλοι θα είναι εναντίον όλων. Μια προοπτική εκβαρβαρισµού που πρέπει να δουλέψουµε σκληρά για να την αποφύγουµε.
*Ο Τάκης Θεοδωρόπουλος είναι συγγραφέας
Δημοσιεύθηκε στα ΝΕΑ 04/12/2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου