Ενέχυρο, οι ζωές των ανθρώπων

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΑΡΔΑ*

Δικαίωμα μιας αξιοπρεπούς δουλειάς έχουν όλοι

   

Τα παιδιά των αγροτών, που δεν θέλουν να γίνουν απλώς γεωργοί· των μεγαλογιατρών και των επιτυχημένων επιχειρηματιών, που επιθυμούν να αποδείξουν ότι αξίζουν το ίδιο ή και περισσότερο από τους φτασμένους γονείς τους· των απόρων, που έχουν το μυαλό και την ψυχή να ξεφύγουν από τη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό.
 Δικαίωμα στο όνειρο έχουν τα παιδιά όλων μας και όλοι όσοι μένουν ξαφνικά χωρίς δουλειά κάπου στο μέσον της ενήλικης ζωής τους, αδυνατώντας να μεγαλώσουν με αξιοπρέπεια τα δικά τους παιδιά. 

Αυτό το δικαίωμα εκμεταλλεύονταν εδώ και δεκαετίες «φερέλπιδες» πολιτικοί-μέλη του ελληνικού Κοινοβουλίου, που αντιμετώπιζαν τους οργανισμούς του Δημοσίου και ιδιαίτερα τις πλούσιες ΔΕΚΟ σαν το αμπελοχώραφο του πατέρα τους. Αυτό όμως στέγνωσε με τον προϋπολογισμό τού 2011. 

Βάζοντας ενέχυρο οι αιρετοί μας άρχοντες τη μοίρα του λαού στις κομματικές τους στρατιές, εξαγόραζαν πολύτιμο πολιτικό χρόνο ή και -αν ήταν αρκετά δυνατοί- μια θέση σε κάποιο κυβερνητικό σχήμα. Τώρα που η μικρή πτωχή μας χώρα βιώνει με τον πιο άγριο τρόπο την αποδόμηση του ευρύτερου δημόσιου τομέα, αυτές οι κομματικές στρατιές μεταστρέφονται σε εξοργισμένους πολίτες που ζητούν από τους χρήστες του ονείρου τους τα ρέστα για τον ενεχυριασμό της ζωής τους. 

Η σύγκρουση του κατεστημένου λοιπόν που δημιούργησαν με περιττή απλοχεριά οι εκάστοτε κυβερνήσεις, χωρίς τη σθεναρή αντίσταση της όποιας αντιπολίτευσης -συνειδητά συνένοχης στο όνειρο που μετατρέπεται σε εφιάλτη- είναι ante portas.

Εκτίθενται οι ίδιοι 

Αιχμή του δόρατος της νέας κατάστασης που διαμορφώνεται είναι οι πιο καλοπληρωμένοι υπάλληλοι όλων στις ΔΕΚΟ, συνδικαλιστές, παιδιά των πολιτικών γραφείων και του κομματικού σωλήνα κυρίως, που στρέφουν πλέον τα όπλα τους σε αυτούς που τους μοίρασαν θέσεις στον ευρύτερο τομέα της οικονομίας. 

Η πλοκή δείχνει να παρουσιάζει ιδιαίτερα μεγάλο ενδιαφέρον. Οι επαπειλούμενες μειώσεις των μισθών και η διακοπή των συμβάσεων περιορισμένου χρόνου στις ΔΕΚΟ εκθέτουν όλους τους βουλευτές και υπουργούς, παλαιούς και νέους, αφού αντάλλαξαν την πολιτική τους επιβίωση με σωρεία υποσχέσεων και θέσεων που πρόσφεραν αφειδώς σε μια πλούσια επιχείρηση του Δημοσίου, η οποία ξαφνικά φτώχυνε. 

Ο εμπαιγμός είναι ιδιαίτερα οξύς στις περιπτώσεις της διακοπής των συμβάσεων ορισμένου χρόνου, συμβάσεων που ανταλλάχθηκαν με πολλές ψήφους, όχι μόνο από τον ενδιαφερόμενο παγιδευμένο ψηφοφόρο αλλά από όλη την οικογένειά του. 

Ισως τελικά αυτή η μετάπτωση της κοινωνικοοικονομικής μας θέσης και ο εμπαιγμός της αξιοπρέπειάς μας να αποτελούν, για ένα λαό που κατάντησε σκιά του εαυτού του και του ιστορικού του παρελθόντος, την ικανή και αναγκαία συνθήκη για να ξυπνήσει από το λήθαργο της ωραίας κοιμωμένης και να αναλάβει τις ευθύνες του για την ανασύσταση του ελληνικού κράτους. Γιατί όλοι δεν τα φάγαμε, αλλά ευθύνες μεγάλες ή μικρές γι' αυτήν την κατάντια της πατρίδας μας έχουμε οι πάντες. 

Γι' αυτό ίσως καρτερικά δεχόμαστε τα όσα η τρόικα μας προτείνει κρατώντας μια οργή και ένα θυμό βαθιά φυλαγμένα μέσα μας έως ότου κάπου ξεσπάσουμε. 

*Αναπληρωτής καθηγητής του Τμήματος Οικονομικών Επιστημών του ΑΠΘ

Δημοσιεύθηκε στην Ελευθεροτυπία 08/01/2011