Του Παναγή Βουρλούμη*
Την άνοιξη του 2004 υπήρχε αισιοδοξία. Μόλις είχε εκλεγεί η νέα κυβέρνηση με άνετη πλειοψηφία και συγκεκριμένη λαϊκή εντολή. Η «επανίδρυση του κράτους» μόνο μία ερμηνεία δεχόταν. Την κατάργηση των αγκυλώσεων σε οικονομία, παιδεία και διοίκηση, που επί χρόνια καθήλωναν τη χώρα και τυραννούσαν τους πολίτες της. Ηταν ευκαιρία να γίνουν επαναστατικές αλλαγές χωρίς επανάσταση. Ο κόσμος τις περίμενε. Η ευκαιρία χάθηκε και τώρα αντιμετωπίζουμε την κρίση σε κλίμα φόβου και ανασφάλειας για το μέλλον.
Τα κέρδη μιας γενιάς αποδεικνύονται κούφια και κάτω από το γενικό μούδιασμα το καζάνι βράζει. Είναι πολύ δύσκολο για τον καθένα να βάλει τις σκέψεις του σε μια σειρά, να σχεδιάσει, προνοήσει, ενεργήσει. Είτε πρόκειται για την προσωπική του ζωή είτε για τις γενικότερες ευθύνες του σαν πολίτη ή και διαχειριστή κοινών, βαδίζουμε οι περισσότεροι μέσα στην ομίχλη, χωρίς πυξίδα.
Τα κέρδη μιας γενιάς αποδεικνύονται κούφια και κάτω από το γενικό μούδιασμα το καζάνι βράζει. Είναι πολύ δύσκολο για τον καθένα να βάλει τις σκέψεις του σε μια σειρά, να σχεδιάσει, προνοήσει, ενεργήσει. Είτε πρόκειται για την προσωπική του ζωή είτε για τις γενικότερες ευθύνες του σαν πολίτη ή και διαχειριστή κοινών, βαδίζουμε οι περισσότεροι μέσα στην ομίχλη, χωρίς πυξίδα.
Βομβαρδιζόμαστε από όλες τις μεριές με αντιφατικές και αντικρουόμενες θεωρίες και φήμες. Από προβλέψεις κάθε λογής και μαύρες προφητείες. Ετσι μεγαλώνει η σύγχυση που είναι κακός σύμβουλος. Η κρίση έχει πάρει μεταφυσικές διαστάσεις, αλλά τα προβλήματα είναι πεζά και ξεκάθαρα. Δεν υπάρχουν λεφτά. Η μεγαλύτερη μεταβολή που έγινε από το 2004 είναι ότι είμαστε βαθύτερα μέσα στην τρύπα και έχουν κοπεί τα δανεικά. Αναβάλαμε τις αλλαγές για ακόμη έξι χρόνια και τώρα θα αναγκαστούμε να τις κάνουμε με το πιστόλι στο κεφάλι.
Εκτός από το μέγεθος της τρύπας άλλαξε και κάτι άλλο. Σε κάθε κρίση, οι άνθρωποι αναγκάζονται να πάρουν θέση, και σήμερα δυναμώνουν τα άκρα. Ο βερμπαλισμός, οι ασάφειες και οι αναβολές δεν ξεγελούν πια κανέναν. Τα συγκεκριμένα μέτρα που αναγγέλλονται συνεχώς αντί να συσπειρώνουν τον κόσμο απέναντι σε μια εθνική κρίση τον διχάζουν περισσότερο. Οι διαχωριστικές γραμμές ξεχωρίζουν και όλοι ετοιμάζονται για κάποια αναμέτρηση. Στη ρήξη που θα έρθει οι ΔΕΚΟ παίζουν κεντρικό ρόλο.
Εκεί οι αντίπαλες δυνάμεις έχουν παραταχθεί από καιρό. Τα χρόνια μετά το 2004 οι διοικήσεις των ΔΕΚΟ βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή της εξυγιαντικής προσπάθειας. Πίστεψαν ότι η κυβέρνηση θα προχωρούσε στις θεσμικές και διαρθρωτικές αλλαγές που είχε ανάγκη η οικονομία μας. Η ρητορική δεν έγινε πράξη και πολλές διοικήσεις έμειναν έκθετες, έχοντας αρχίσει ένα σκληρό έργο που μοιραία τις έφερε αντιμέτωπες με εκείνους που δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα. Τις άφησαν να αγωνίζονται μόνες, χτίζοντας στην άμμο. Ομως οι κόποι δεν θα πάνε χαμένοι. Οι προσπάθειες που έγιναν βοήθησαν στη σωστή διάγνωση και ιεράρχηση των προβλημάτων των ΔΕΚΟ και στον σχεδιασμό της λύσης τους.
Η αντιπαράθεση με όσους αντιστέκονται στις αλλαγές αποκάλυψε τις τακτικές του αντιπάλου, μετρήθηκαν οι δυνάμεις του και η στάση της μεγάλης ανενεργής μάζας των εργαζομένων. Τα χρόνια μετά το 2004 έγινε στις ΔΕΚΟ μια γενική δοκιμή πριν από την παράσταση που θα δοθεί. Το σκηνικό έχει στηθεί και μένει να ανοίξει η αυλαία που δεν θα αργήσει, γιατί τα ελλείμματα δεν καλύπτονται πια με δανεικά. Οι συνταγές για την εξυγίανση είναι γνωστές, αλλά η εφαρμογή τους δεν εξαρτάται από τις ίδιες τις ΔΕΚΟ. Τον δρόμο πρέπει να ανοίξει η πολιτεία, νομοθετώντας και εφαρμόζοντας τους νόμους.
Βρισκόμαστε ήδη στα πρώτα στάδια μιας διεργασίας που έχει αντικείμενο την ανάκτηση από το σύνολο των «κεκτημένων», που κερδήθηκαν από καλά οργανωμένες ομάδες σε βάρος του και σε βάρος της οικονομίας και της ασφάλειας της χώρας.
* Ο κ. Παναγής Βουρλούμης είναι τέως πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος του ΟΤΕ.
Δημοσιεύθηκε στην Καθημερινή 09/01/2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου